Geloof is vooral van betekenis wanneer het mensen diepgaand verandert in hun levensoriëntatie, in hun geleefde relatie tot de wereld. In geloof als vertrouwen (faith) ligt de wondere wereld van de intuïtie, het verlangen en het handelen besloten. Daarom is deze vorm van geloof meer waard dan geloof als overtuiging (belief), die zich beperkt tot het rationele domein. In het licht van dit onderscheid kunnen we tegelijk ook voorzichtig spreken van het geloof van de ongelovigen, de “anonieme christenen” (Karl Rahner), in wie Christus verborgen aanwezig is – in hun hoop, verlangen en liefde. Hun geloof is ‘sprakeloos’ maar niet inhoudsloos, het kan “een nederig zwijgen zijn tegenover het Mysterie” (Tomáš Halík). Alleen de Heilige Geest is in staat het hart van een mens te peilen, waar “diepte roept tot diepte”, zelfs – of misschien wel vooral – in de afwezigheid van woorden.